İşte ilk gün...
Bence anlatılanın ve beklediğimin aksine güzel geçti. Herşey bıraktığım gibi ama ben değişmişim. Belki de ilk gün diye. Yüzümde bir gülücük, sıfır stres...
Sadece acaba "Nehir beni arıyor mudur?" sorusu kafamda...
Bütün gün annemi arayıp "şimdi N'apıyor", "Ağladı mı?", "Su vermeyi unutma..", "Onunla oyna biraz.." vs.. bir sürü şey söyledim. Sanki kendisi bunları yapmayacakmış gibi. Kadıncağızı da strese sokuyorum. Anneminse söylediği tek şey kalbime yumru gibi oturdu. "Herşey iyi, ağlamadı ama gözü hep yatak odasında..." Çok fena. Yazarken bile kalbim sıkıştı. Onun beklentisini karşılayamadığım düşüncesi beni sıktı. Yatak odasına eğilip bakarkenki yüzü ve hali geliyor gözümün önüne. Canım ya, hiç birşeyden haberi yok. Annesini mi bekliyor..? "Nerde bu kadın?" yahu diye düşünüyor mu?
Acaba eve gidince beni nasıl karşılayacak? Bazıları küseceğini söylemişlerdi. Bazıları da birşey olmuyor diyor. Bence pek sorun olmayacak.. Vakit bir an önce geçse de onu görsem.. Daha işten çıkıp yarım saat 40 dakika da yol gideceğimi düşünürsek... Offf, geç vakit geç. Bir an önce O'na kavuşayım da oynayalım biraz...
Hayat çok zor. Bebeğim olsun istiyorsun ama çalışmak zorundasın. Yine O'nun iyiliği için. Herşey O'nun için zaten. Bir yandan ayrılmak istemiyorsun, bir yandan da çalışmalısın. Hem O'nun için zor hem kendin için. Şimdi benden önce anne olanlar diyecekler ki, "Bizim çocuk da öyle büyüdü. Birşey olmuyor, alışıyor." Biliyorum, alışıyor. Alışmalı. O da bu hayatın zorluklarına katlanmaya bir yerden başlamalı.
Bugüne kadar her sabah uyandığında yanındaydım. Hatta son 1 aydır neredeyse hergün beraber yattık ve uyandık. Uyanıp bana dokunduğu, güldüğü zamanlara bayılıyordum. Şimdi o zamanları belki de haftada 1 ve tatillerde yaşayacağım. Sonra büyüyecek ve benimle yatmak bile istemeyecek. Rahat edemeyecek çünkü. Ama Sen her zaman benim küçük bebeğim olarak kalacaksın güzel Nehir'im... Bense hep seninle birlikte yattığım günleri düşüneceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder